«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;»

Αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω είναι η προκήρυξη της κατοχικής «κυβέρνησης» Τσολάκογλου, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της «κυβέρνησης», στις 29 Απρίλη του 1941.


«Μετά την κατάληψιν των Αθηνών υπό του γερμανικού στρατού δε δύναται να γίνει ουδείς πλέον λόγος περί συνεχίσεως του αγώνος. Πρέπει να αναλάβωμεν την τύχη της χώρας σθεναρώς εις τα χέρια μας και να ατενίζωμεν κατάματα τη σκληράν πραγματικότητα.
 Διά να ανταποκριθώμεν εις αυτά αποφάσισα να σχηματίσω υπό την προεδρίαν μου κυβέρνησιν. Αυτή θα είναι η μόνη νόμιμος κυβέρνηση εν Ελλάδι και θα έχει ως εντολήν και μοναδικόν προορισμόν, τη συγκαταθέσει των δυνάμεων κατοχής, να αποκαταστήσει την ησυχίαν και την τάξιν εις τον δυστυχισμένον αυτόν τόπον και να χαρίσει στον ελληνικόν λαόν την ασφάλειαν διά μιας υπευθύνου και δραστηρίας ενεργείας, ώστε κανείς να μην αισθάνεται τον εαυτόν του (…) ως απροστάτευτον».

69 χρόνια μετά ήρθε και πάλι επιτέλους η ώρα ώστε κανείς Έλληνας να μην αισθάνεται απροστάτευτος. Ο Έλλην πρωθυπουργός Γιώργος ΙΙ Παπανδρέου III έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Θα προστατεύσω τη χώρα μου». Υπάρχει πάντως μια αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ των δύο ηγετών. Ο Τσολάκογλου δήλωσε τα παραπάνω ατιμάζοντας τη στρατιωτική του στολή και την ως τότε προσωπική διαδρομή προκειμένου να διοριστεί πρωθυπουργός από τους Γερμανούς προστάτες που είχαν καταλάβει τη χώρα. Ο κ. Παπανδρέου εξελέγη πρωθυπουργός από τον ελληνικό λαό βάσει ενός συγκεκριμένου προεκλογικού προγράμματος και κατόπιν προσκάλεσε τους Γερμανούς και Αμερικανούς προστάτες. Είναι πασιφανές λοιπόν ότι δεν ατίμασε τίποτα και κανέναν. Άλλωστε το παλιό ερώτημα «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;» έχει βρει ήδη την απάντησή του όταν παντού, στους δρόμους, τους τόπους εργασίας, τα σπίτια, τα λειβάδια, τα βουνά και τους λόγκους, όλοι οι Έλληνες τραγουδούν λυτρωμένοι, με δάκρυα χαράς, τον παντοτινό ύμνο του σοσιαλιστικού κινήματος:

Ο ήλιος ο πράσινος, Ο ήλιος π’ ανατέλλει, Μας οδηγεί

Εμπρός στον αγώνα για μια Ελλάδα Λεύτερη, Σοσιαλιστική

Ελάτε μαζί μας και όλοι αδελφωμένοι να πάμε μπροστά

Κι άμα σταθούν εμπόδιο σ’ αυτή μας τη πορεία, το δίκιο μας φωτιά

Πυρωμένες ρομφαίες, Πυρωμένα σπαθιά

Ο λαός των ελλήνων πήρε απόφαση πια

Δε θ’ αφήσει ποτέ σκλάβο να τον κρατούν

Λαϊκή Κυριαρχία Εθνική Ανεξαρτησία, Όλοι-όλοι ζητούν (ΔΙΣ)

Μαζί οι εργάτες, μαζί οι αγρότες και οι φοιτητές


Χιλιάδες υπάλληλοι καταπιεσμένοι και οι μαθητές

Ένας λαός, μία ψυχή, Σε μια κοινωνία σοσιαλιστική (ΔΙΣ)

Ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος π΄ανατέλλει, Μας οδηγεί

Εμπρός στον αγώνα για μια Ελλάδα Λεύτερη, Σοσιαλιστική

Ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος π΄ανατέλλει, Μας οδηγεί (ΤΡΙΣ)

Και βέβαια οι διαχρονικά δεινοπαθούντες Άρχοντες ζητάνε ξανά από τον λαό να καταλάβει.

«Όταν κάποιος κάνει κάποια παλιανθρωπιά σε κάποιον, έχει την αξίωση ο δεύτερος κάποιος να κατανοήσει την αδήριτη ανάγκη που ωθεί τον πρώτο στη διάπραξη της παλιανθρωπιάς»

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ (στο «10»)

ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΛΟΙΠΟΝ;

Αυτές τις ώρες που οι περισσότεροι είναι απορροφημένοι στους αριθμούς παραβλέποντας το γεγονός ότι η χώρα μετατρέπεται γοργά σε προτεκτοράτο, χωρίς μάλιστα να έχει πέσει ούτε μια ντουφεκιά, ας θυμηθούμε τον Καβάφη.



Τελειωμένα

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,

με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,

λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε

για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο

τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.

Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο·

ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα

(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).

Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,

εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,

κι ανέτοιμους – πού πια καιρός – μας συνεπαίρνει.

Mavro Kounavi
ΠΗΓΗ