Οι λαθρομετανάστες κάλυψαν το φιάσκο της Ζήμενς

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Αν δεν υπήρχαν οι λαθρομετανάστες έπρεπε να τους είχαν εφεύρει. Είναι τέτοιο το φιάσκο με το πόρισμα για το σκάνδαλο της Ζήμενς και όσα ακολούθησαν, που για τα μέλη της Εξεταστικής πρέπει να ήλθε ως μάννα εξ ουρανού η φασαρία με την κατάληψη της Νομικής. Διαφορετικά, θα βρίσκονταν ακόμη στα παράθυρα, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να απαντούν στις διαμαρτυρίες.

Τελικά, μήπως μπορεί κανείς να μας πληροφορήσει τι ακριβώς προκύπτει από το πόρισμα; Πέραν της καταγραφής (των ήδη καταγεγραμμένων) περιστατικών, ισχύει τελικά τίποτε από όσα καταλογίζουν σε διάφορα πρόσωπα;

Υπάρχουν τελικά ποινικές ευθύνες; Κι’ αν ναι, σε ποιους ανήκουν; Διότι μέχρι στιγμής, όλοι έχουν δηλώσει πως ως έχοντες την πολιτική ευθύνη έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που διαπίστωσε η Εξεταστική.

Στέλνουν επιστολές, αναφέρουν πραγματικά περιστατικά, δίνουν στη δημοσιότητα έγγραφα και στοιχεία. Κι’ όταν, ευλόγως, ζητάς να μάθεις γιατί δεν τα έδωσαν στην Επιτροπή, ευλόγως απαντούν ότι δεν τους τα ζήτησε. Λογικό. Όταν εξετάζεσαι, είτε ως μάρτυρας είτε ως κατηγορούμενος, απαντάς σ’ αυτά που σε ρωτάνε. Επί των υπολοίπων, δεν θεωρείς ότι υπάρχει θέμα. Αν υπήρχε, θα σε ρωτούσαν.

Και τελικά, βλέπεις ότι τελικά για άλλα σε ρώτησαν και άλλα περιέλαβαν στο πόρισμα. Όπως ακριβώς έγινε με εκείνη την γελοιότητα του «cabinet man». Που έγινε αποδεκτή η μετάφραση «άνθρωπος της κυβέρνησης», ενώ ήταν ο… ξυλουργός.

Από τότε φάνηκε ότι θα στράβωνε το πράγμα. Και όλα τα μέλη της Εξεταστικής που στην διάρκεια της πολύμηνης διάρκειάς της εμφανίζονταν στα κανάλια διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους ότι θα βγάλουν άκρη και πως αν δεν βγάλουν δεν θα μπορούν ούτε να κυκλοφορήσουν, κυκλοφόρησαν μια χαρά στα κανάλια, αυτή τη φορά διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους πως έκαναν καλή δουλειά.

Και σα να μην έφθανε αυτό, ζητούν τώρα με το πόρισμά τους σύσταση προανακριτικής επιτροπής της Βουλής. Προφανώς, όχι με τα ίδια μέλη. Οπότε, άντε πάλι από την αρχή καμιά εικοσαριά βουλευτές να ενημερώνονται για την υπόθεση. Υπάρχει περίπτωση οι καινούργιοι να βρουν κάτι που δεν το βρήκαν οι παλιοί; Ούτε κατά διάνοια.

Δεν σκέφθηκαν καν το απλό. Να πάρουν τις συνθέσεις των υπουργικών συμβουλίων που έλαβαν τις αποφάσεις για τις μεγάλες συμβάσεις και να πουν: Ιδού οι ένοχοι. Ήξεραν, δεν ήξεραν, τα πήραν, δεν τα πήραν, αυτό δεν το βρήκαμε. Σας κατονομάζουμε, όμως, αυτούς που έστω και από απλό πολιτικό φιλότιμο έπρεπε κάτι να έχουν ψυλλιαστεί.

Ο δείνα, λένε, ήταν στην διυπουργική όταν αποφασίστηκε η τάδε αγορά. Και οι άλλοι της διυπουργικής τι ήταν; Διακοσμητικά φυτά;

Επιπλέον, η επιτροπή ανακάλυψε και έναν νέο όρο: Πλημμελής άσκηση καθηκόντων. Μοιάζει αθώος, αλλά είναι και ο πιο σοβαρός. Προσδιορίζει την πολιτική ευθύνη, που είναι γενική, αλλά συνοδεύεται και από συγκεκριμένες κατηγορίες. Για πολλούς, όμως, αυτές οι κατηγορίες εδράζονται επί περιστατικών που οι ίδιοι επαρκώς αντικρούουν. Οπότε, αν κάποιοι είναι πράγματι ένοχοι, κρύβονται πίσω από την οργή των αδικηθέντων και συκοφαντηθέντων.

Ο πρώην υπουργός Προκόπης Παυλόπουλος, για παράδειγμα, έστειλε στον Πρόεδρο της Βουλής επιστολή διαμαρτυρίας, από την οποία προκύπτουν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που καταγράφονται στο πόρισμα. Δεν αναφέρω τις λεπτομέρειες, διότι πρόκειται για μεγάλη σπαζοκεφαλιά.

Αλλά το γελοίο του πράγματος συνίσταται στο γεγονός ότι καταβάλλεται προσπάθεια να αποδοθούν μεμονωμένα ευθύνες σε πρόσωπα, με τρόπο που να προκύπτει ότι φταίνε όλοι το ίδιο – και αυτοί που έβαλαν τις υπογραφές και αυτοί που μετά πήραν στα χέρια τους την καυτή πατάτα, όπως συνέβη και με τον Μαρκογιαννάκη.

Περίπου μας λένε ότι αφού αγοράστηκε το C4i και δεν λειτούργησε ποτέ, έχουν την ίδια ευθύνη αυτοί που το αγόρασαν με αυτούς που έπρεπε να επαναδιαπραγματευτούν λεόντειες συμβάσεις.

Τέλος, αν επρόκειτο για πλημμελή άσκηση καθηκόντων, δεν χρειαζόταν να ερευνηθεί το θέμα της Ζήμενς και να συκοφαντηθούν όλοι ως διεφθαρμένοι. Η πλημμελής άσκηση καθηκόντων προκύπτει από την σημερινή δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας. Και ανήκει σε όλους. Στο σύνολο του πολιτικού συστήματος.

Υ.Γ. Στην Αλβανία θα συσταθεί κοινοβουλευτική επιτροπή που θα εξετάσει τις συνθήκες υπό τις οποίες έλαβαν χώρα τα πρόσφατα αιματηρά γεγονότα, καθώς και τον «μηχανισμό της απόπειρας πραξικοπήματος από την αντιπολίτευση». Αν ο Μπερίσα δεν τα καταφέρνει μόνος του, να τους στείλουμε την τεχνογνωσία…

Αναμένοντας τον … «ειρηνικό» ακρωτηριασμό του Αιγαίου από τον Γιώργο Παπανδρέου

Zέζα Ζήκου H Τουρκία ξέρει πως ό,τι θέλει –οτιδήποτε– θα της το δώσουν οι...

Έλληνες πολιτικοί χωρίς αντίσταση. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τής έδωσε τη Ζυρίχη με τη συνθήκη εγγύησης, η οποία παρείχε και το νομικό κάλυμμα για τον 1ο και το 2ο «Αττίλα» στην Κύπρο το 1974. O Ανδρέας Παπανδρέου τής έδωσε στο Nταβός τον έλεγχο των ερευνών για πετρέλαιο σε ολόκληρο το Αιγαίο. O Kώστας Σημίτης τής αναγνώρισε απροσδιοριστία συνόρων («γκρίζες ζώνες») επίσης σε ολόκληρο το Αιγαίο – αδύνατο πια να υψωθεί ελληνική σημαία σε βραχονησίδα. Ο Kώστας Kαραμανλής τής χάρισε το καθεστώς χώρας υποψήφιας για ένταξη στην EE άνευ όρων – χωρίς καν την προϋπόθεση να άρει την απειλή πολέμου. Και τώρα αναμένεται από τον Γιώργο Παπανδρέου να συμφωνήσει μαζί της τον «ειρηνικό» ακρωτηριασμό του Αιγαίου.  Αλλά και προγενέστερα μήπως είχε υπάρξει πολιτική αντίδραση σοβαρή, δηλαδή αποτελεσματική, στο βίαιο αφελληνισμό της Ίμβρου, της Τενέδου, της Κωνσταντινούπολης; Ακούστηκε ποτέ ελλαδική κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει ως πολιτικό όπλο σε διεθνείς διαπραγματεύσεις την πίεση για αναγνώριση της γενοκτονίας του ποντιακού και μικρασιατικού Ελληνισμού; Τα τελευταία χρόνια, τώρα, η ελλαδική διπλωματία, τάχα, έχει παιδαριωδώς παγιδευτεί στην «απαίτηση» να επαναλειτουργήσει η Σχολή της Xάλκης και δεν καταφέρνει ούτε τον άχρηστο αυτό στόχο να πετύχει – ταπεινώνεται και γελοιοποιείται διε θνώς. Και όλοι –πρωθυπουργοί και υπουργοί Εξωτερικών– εμφανίζουν σαν σπουδαίο πολιτικό τους κατόρθωμα την «ειρηνική» παραχώρηση. Όπως το έκαναν στη Ζυρίχη, στο Nταβός, στα Ίμια, στο Ελσίνκι (με τη «συμφωνία Φερχόιγκεν»). Ενώ οι Τούρκοι ξέρουν το μυστικό της πραγματικής (όχι «επικοινωνιακής») επιτυχίας: Θέτουν μακροπρόθεσμους στόχους. Δεν βιάζονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τρόπος που δουλεύει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, δεκαετίες τώρα, ή ο τρόπος που οδηγούν σε «πνιγμό» –σε ιστορική εξαφάνιση– το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Δεν τους χρειάζεται να κάνουν πόλεμο ούτε για τη Θράκη ούτε για το Αιγαίο. Ξέρουν τους πολιτικούς της «σύνεσης» και του νεοταξικού «ρεαλισμού». Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν ιστορία περίπου δύο αιώνων, γεμάτη διδάγματα. Από τις πέντε, μετά την Επανάσταση του 1821, ένοπλες αναμετρήσεις με την Τουρκία (1850, 1897, 1912, 1920 και 1974 στην Κύπρο) ηττηθήκαμε κατά κράτος στις τέσσερις! Το ελληνικό κράτος δεν στάθηκε ικανό μετά τον Ελευθέριο Βενιζέλο να προστατεύσει αποτελεσματικά τον ευρύτερο Ελληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό του. Και ήδη βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προστατεύσει και το Έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του.  Η ελλαδική κοινωνία σήμερα δεν έχει αντανακλαστικά θέλησης για ιστορική επιβίωση – είναι περισσότερο από φανερό. Και η πιστοποίηση τεκμηριώνεται κυρίως στην περίπτωση των σχέσεων με την Τουρκία. Η διαφορά πολεμικής ισχύος των δύο κρατών –διαφορά εξοπλισμών, πληθυσμιακού μεγέθους, οργανωτικής αποτελεσματικότητας, πατριωτικού φρονήματος και απαιτήσεων αξιοπρέπειας– είναι δεδομένα αμείλικτα, τα οποία η ελλαδική κοινωνία παραβλέπει ανέμελη.  Μια πολιτική κοινωνία δεν ζει για να ασκεί εξωτερική πολιτική. Ασκεί εξωτερική πολιτική για να μπορεί να ζει. Τη ρήση του Τζορτζ Κέναν, του πατέρα της στρατηγικής της ανάσχεσης, καλό θα ήταν να τη θυμηθούν αυτοί που διαπραγματεύονται στα Ελληνοτουρκικά. Επειδή στα ρεαλιστικά και οξυδερκή πολιτικά οράματα του σημερινού υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, από θέσεως ισχύος, οι αντοχές της σημερινής άρρωστης Ελλάδας είναι πενιχρές έως ανύπαρκτες. Η κατάρρευση της υπερχρεωμένης χώρας πολλαπλασιάζει τους κινδύνους δορυφοροποίησής μας από την Άγκυρα. Μετά την οικονομική παράδοση της χώρας μας στη Γερμανία και στο ΔΝΤ, οι επόμενες ημέρες κρύβουν παγίδες πολλαπλώς κρισιμότερες. Η διαπραγματευτική ισχύς της Ελλάδας βρίσκεται στο ναδίρ σε όλα τα επίπεδα. Σημαίνει, όμως, ότι στο διαρκή διπλωματικό πόλεμο θέσεων η απώλεια κύρους και διαπραγματευτικής δύναμης αντανακλάται στον τρόπο που την αντιμετωπίζουν αντίπαλοι και γείτονες. Η πείρα αποδεικνύει ότι η Άγκυρα εκμεταλλεύεται τις στιγμές αδυναμίας της Ελλάδας. Υπενθυμίζουμε τα πλήγματα κατά της ελληνορθόδοξης μειονότητας στην Κατοχή, το πογκρόμ εναντίον Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης το 1955, όταν η Ελλάδα ήταν ακέφαλη λόγω της ασθένειας του Αλέξανδρου Παπάγου, την εισβολή στην Κύπρο το 1974, όταν η χούντα ψυχορραγούσε, και, βεβαίως, την κρίση για τα Ίμια, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ημιθανής και ο Κώστας Σημίτης έκανε τα πρώτα του βήματα ως πρωθυπουργός. Οι ελληνικοί εθνικοί στόχοι έχουν de facto σβήσει από το 1922 και μετά, αλλά οι Νεοέλληνες αρκούνται στην τροφή και την ασφάλεια που τους παρέχει η EE. H Τουρκία, ανισομερής, αντιφατική, εν πολλοίς άμορφη ακόμη, αλλά με ακμαίες πηγές γεωπολιτικής ενέργειας, κοιτάζει αδιάκοπα πέρα από τα σύνορά της σε ευρύτατους χώρους προς τους οποίους την ωθούν πολύ νωπές και εν ενεργεία ηγεμονικές μνήμες, καθώς ακόμη και φυλετικές, γλωσσικές και ιστορικές συγγένειες. Σήμερα, πλέον, στο οπλοστάσιο της Τουρκίας έχει προστεθεί και η οικονομική ισχύς της γειτονικής χώρας· και την παράμετρο αυτή αξιοποιεί σπουδαία ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.