Γ. Παπανδρέου: Δεν είναι όλα όπως τα δηλώνει

* Δεν υπερβάλλω, αλλά όλο και περισσότερο αποδυναμώνονται δύο ρητορικές διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Η μία ότι με το Μνημόνιο η κυβέρνηση έδωσε «εθνική, πατριωτική μάχη» υπέρ της Ελλάδος και του λαού της. Αισθάνομαι ότι το επιχείρημα αυτό θολώνει πλέον, όπως και εκείνο για την «κληρονομημένη καταστροφή, τον Τιτανικό». Διαρκώς εδραιώνεται η εντύπωση πως είτε αδιαφόρησαν και δεν πήραν χαμπάρι τις δυσμενείς κοινωνικές συνέπειες του Μνημονίου σε νέα σκληρά μέτρα είτε κάτι χειρότερο. Εκρυψαν επιμελώς τη σκοτεινή αυτή πλευρά του Μνημονίου, που βγαίνει τώρα από τη σκόπιμη έκλειψη.
* Η δεύτερη αποδυναμωμένη ρητορεία είναι η παραίνεση «όλοι μαζί θα κατακτήσουμε, επιτύχουμε» και η (συνδυαστική) διαβεβαίωση πως ο Γιώργος Παπανδρέου εκφράζει όλη την κυβερνητική παράταξη και όλο το κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Θεσμικά, ασφαλώς αυτό συμβαίνει. Ουσιαστικά, αμφιβάλλω. Εχουν παρουσιασθεί πλέον σημαντικά ρήγματα ψυχικής ενότητας σε πολλά επίπεδα. Σε ψηφοφόρους και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ανάμεσα σ’ αυτούς και την κεντρική οργάνωση ή το Μαξίμου, ανάμεσα σε βουλευτές και βουλευτές – υπουργούς. Και άλλοι, παράλληλοι ή ενδιάμεσοι κατακερματισμοί, λ.χ. σε επίπεδα διοικητών, συνδικαλιστικών στελεχών, παραγόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με Μαξίμου – κυβέρνηση – υπουργούς – κόμμα.
* Οι εξελίξεις θα δείξουν πόσο σύντομα ο θεσμικός, εξουσιαστικός λόγος της κυβέρνησης και του Γ. Παπανδρέου θα έχει δημιουργήσει χάσμα με την πραγματικότητα. Θα είναι λόγος κενός, αδύναμος.
* Εύκολη δήλωση του πρωθυπουργού, αλλά μάλλον προβληματική στο βάθος. Εγινε στη Νέα Υόρκη: «Η δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία δεν οφείλεται στο Κράτος Πρόνοιας (και τις παροχές του) αλλά είναι απόρροια της κακής διαχείρισης της οικονομίας από την προηγούμενη συντηρητική κυβέρνηση, που δημιούργησε ένα μεγάλο χρέος.
Ανεξάρτητα από την ευκολία με την οποία, όχι μόνο σ’ αυτή την περίσταση αλλά διαρκώς, ο Γ. Παπανδρέου κατηγορεί τους προκατόχους του στο εξωτερικό (το έκανε και ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης), η διαπίστωση δεν πείθει.
Εάν το Κράτος Πρόνοιας δεν είναι υπεύθυνο για τα δημόσια χρέη και ελλείμματα, τότε γιατί η κύρια περιστολή γίνεται σε βάρος συνταξιούχων, γυναικών – μητέρων, της σύνταξης και της ασφάλειας και φτωχών εργαζομένων;
Το θέμα δεν είναι ηθικό ούτε κοινωνικής δικαιοσύνης μόνο, αλλά αποτελεσματικότητας της όλης πολιτικής εξόδου από την κρίση. Χωρίς τέτοιες αντιφάσεις.
* Ωστε κακώς έμπλεξε ο Αλ. Τσίπρας το όνομα, τον ρόλο, το κύρος του Προέδρου της Δημοκρατίας στο θέμα του (άνευ νόμου) Προεδρικού Διατάγματος για τα αιματηρά συνταξιοδοτικά – ασφαλιστικά μέτρα;
Το ίδιο ακριβώς είχαν ζητήσει πέρυσι βουλευτές (όχι όλοι, όχι ο Ανδρέας Λοβέρδος) για τα σχετικά μέτρα, νομοθετικά μάλιστα, της Φάνης Πάλλη – Πετραλιά. Να μην τα υπογράψει ο Πρόεδρος, αν και ψηφισμένα από τη Βουλή. Παράλληλα επί ένα χρόνο ΠΑΣΟΚ και Γ. Παπανδρέου εκβίαζαν πρόωρες εκλογές με άρνηση να ψηφίσουν κανονικά τη δεύτερη θητεία του Κ. Παπούλια. Χρησιμοποιούσαν κομματικά τον Πρόεδρο και τον θεσμό της Προεδρίας. Το παρελθόν το βρίσκεις μπροστά σου.
ΠΗΓΗ