Αυτόκλητοι « σωτήρες» ζητούν εξουσία

Όταν το «Π», στις 10 Δεκεμβρίου 2009, κυκλοφορούσε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Θέλουν κυβέρνηση “εθνικής ανάγκης”», αναφερόμενο σε πολιτικούς επιχειρηματίες και ΜΜΕ, που έσπρωχναν εκείνες τις μέρες το σενάριο με αιχμή την αντιμετώπιση της κρίσης, ένα ήταν βέβαιο: ότι δεν επρόκειτο για πυροτέχνημα. Ήταν θέμα χρόνου να επανέλθει το... αίτημα και αυτές τις μέρες ζούμε την αναζωπύρωσή του.

Την περασμένη Παρασκευή εμφανίστηκε στο «Έθνος» του Γ. Μπόμπολα ένα άρθρο του (εκσυγχρονιστικών πεποιθήσεων) αρθρογράφου Θ. Τσεκούρα, με τίτλο «Γιώργο, υπάρχουν και οι εφεδρείες...»,
 το οποίο, λόγω της «ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού», ευθέως καλούσε τον πρωθυπουργό να ρίξει μια ματιά στις «εφεδρείες».
Ποιες είναι αυτές; «(...) Υπάρχουν άνθρωποι και από το κυβερνών κόμμα (λίγοι, αλλά υπάρχουν...) και από το παλιότερο κυβερνητικό προσωπικό και από τις τράπεζες και από τον λοιπό επιχειρηματικό κόσμο και από τη δημόσια διοίκηση και από τα πανεπιστήμια που μπορούν να κάνουν πολύ καλύτερα τη δουλειά από τους υπάρχοντες».
Μια μέρα πριν, ο Γ. Πρετεντέρης άρχιζε τη στήλη του στα «Νέα» με την απορία: «Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση, όποιου προσανατολισμού και οιασδήποτε πλειοψηφίας, η οποία να αντέχει το πολιτικό βάρος μιας προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Γιατί; Διότι «μια τέτοια προσφυγή θα εκληφθεί ως η απόλυτη ομολογία χρεοκοπίας του πολιτικού µας συστήματος και θα δρομολογήσει ανεξέλεγκτες διεργασίες, εξελίξεις και ανακατατάξεις».
Για τη συζήτηση αυτή, την Κυριακή, ορθώς ο Τάσος Παππάς στην «Κυρ. Ελευθεροτυπία» επεσήμαινε, σε άρθρο του με τον τίτλο «Η κρίση γεννάει σενάρια», τη «φιλολογία για την ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης του μεγάλου συνασπισμού (ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ.), η οποία αναμένεται να κλιμακωθεί το επόμενο διάστημα γιατί το σενάριο διακινείται και από οικονομικούς κύκλους».
Πυρ…ομάδων
Την ίδια μέρα η «Καθημερινή» γράφει, μεταξύ άλλων, στο πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της με τον τίτλο «Τέλος ψευδαισθήσεων»:
«(...) Σήμερα, όμως, ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση δεν έχουν άλλη επιλογή. Αν θέλουν να αποφύγουν το ΔΝΤ, πρέπει να πάρουν θεαματικά διαρθρωτικά μέτρα και να αναθέσουν σε ικανούς, έμπειρους ανθρώπους εκτός κομματικού συστήματος να τα εφαρμόσουν. Αν δεν το κάνουν με επάρκεια, η μόνη λύση είναι ο μηχανισμός στήριξης Ε.Ε. - ΔΝΤ».
Στις μέσα σελίδες ο διευθυντής της εφημερίδας Αλ. Παπαχελάς, με τίτλο «Η τέχνη του πολέμου», αφού φέρνει ως παράδειγμα πιθανής αξιοποίησης τον Αλέκο Παπαδόπουλο, γράφει:
«Ο κ. Παπανδρέου έχει λίγο ακόμη χρόνο για να πετάξει από το καράβι τη σαβούρα και να φτιάξει μία ντριμ τιμ από την αγορά, ακόμη και από άλλους πολιτικούς χώρους. Να σπάσουν επιτέλους αυτά τα καταραμένα ταμπού που δεν αφήνουν έναν πρωθυπουργό να αξιοποιήσει πολιτικά έναν έμπειρο τραπεζίτη επειδή είναι δήθεν “βρώμικος”, λες και οι πολιτικοί είναι άσπιλοι...».
Παράλληλα ο πολύπειρος αρθρογράφος Στάμος Ζούλας τιτλοφορεί το κείμενό του κατά τρόπο που να μην αφήνει αμφιβολία για το είδος της πρότασής του: «Με μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Γράφει λοιπόν επιχειρώντας να προσδιορίσει την ανάγκη επιβίωσης του πολιτικού συστήματος:
«Κατά την κρίση της πλειονότητος του ελληνικού λαού τα δύο κόμματα εξουσίας είναι απολύτως συνυπεύθυνα, στην τελευταία 30ετία των κυβερνήσεών τους, για το σημερινό κατάντημα της οικονομίας. Συνεπώς, στην περίπτωση χρεοκοπίας, όχι μόνον θα απαξιωθούν παντελώς, αλλά και θα υποστούν, ισομερώς, τον βαρύτατο καταλογισμό της εθνικής τραγωδίας.
Ακριβώς η συνυπευθυνότητα αυτή επιβάλλει, σε πρώτη φάση, στα δύο κόμματα συναίνεση στις επώδυνες, αλλά μονοδιάστατες λύσεις που επιτάσσουν οι περιστάσεις. Και σε δεύτερη φάση, αν οι λύσεις αυτές αποδειχθούν ατελέσφορες, απαιτείται η κυβερνητική σύμπραξή τους για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου».
Πώς ο αρθρογράφος προσδιορίζει την πολιτική ταυτότητα μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας; «Ταυτόχρονα ο σχηματισμός μιας πολυκομματικής κυβερνήσεως, με αναλογική και – προπαντός – αξιοκρατική συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ., του ΛΑΟΣ, πιθανώς δε και μεμονωμένων πολιτικών της Αριστεράς, θα λειτουργούσε θετικότατα στο σημερινό φρόνημα των πολιτών».
Σενάρια καταστροφής
1. Ποιοι θέλουν λοιπόν μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» επιδιώκοντας ακόμη και την άμεση ή έμμεση συμμετοχή τους; Πολλοί και διάφοροι:
* Οι παντός είδους επιχειρηματίες. Από τις λίγες γραμμές των άρθρων που παραθέτουμε παρελαύνουν έως και τραπεζίτες. «Βρώμικοι» μεν, αλλά... «έμπειροι». Αλλά άνθρωποι από το «παλιότερο κυβερνητικό προσωπικό», από τον «λοιπό επιχειρηματικό κόσμο», από τη «δημόσια διοίκηση» και από τα «πανεπιστήμια».
* Οι επιχειρηματίες - εκδότες, από τα έντυπα των οποίων παρελαύνουν συστηματικά τα σενάρια αυτού του είδους.
* Κάποιοι παλιοί «εκσυγχρονιστές», οι οποίοι, κομμένοι από τον νυν πρωθυπουργό στο πλαίσιο του εσωκομματικού ξεκαθαρίσματος, καλοβλέπουν την επαναφορά τους από την «πίσω πόρτα».
Η... ιδεατή όμως σύνθεση μιας τέτοιας κυβέρνησης προϋποθέτει τη συμμετοχή των δύο άλλων κομμάτων του ιδιότυπου «τρικομματισμού» της πρόσφατα δημιουργημένης συναίνεσης: της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ.
 Γιατί όλοι αυτοί θέλουν μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας; Διότι προβλέπουν – όχι αβάσιμα – ότι η έλευση του ΔΝΤ στη χώρα θα προκαλέσει, εξ αιτίας της σκληρότητας της πολιτικής του, κοινωνική αναταραχή και κλυδωνισμούς στο πολιτικό σύστημα. Η εκτίμηση αυτή δεν είναι αβάσιμη, στον βαθμό που η πολιτική αυτή έχει επί της ουσίας προαναγγελθεί από τους κατ’ εξοχήν αρμόδιους του Ταμείου.
Όσο για την έκταση της... αρμοδίως αναμενόμενης κοινωνικής αναταραχής, αρκεί μια ματιά στην τελευταία έκθεση του έγκυρου αμερικάνικου think tank Stratfor, το οποίο προαναγγέλλει ότι η Ελλάδα μόλις που γλιτώνει την καταστροφή έως το τέλος του έτους και προβλέπει ότι, κάπου εκεί, η χώρα θα παραδοθεί στο έλεος της αναταραχής και της βίας εξ αιτίας της αναμενόμενης οικονομικής καταστροφής.
Επιπλέον είναι γνωστό ότι το ΔΝΤ έχει μια σαφή προτίμηση προς τις «κυβερνήσεις τεχνοκρατών» και κατά κανόνα προχωρεί σε ανάλογες «συστάσεις» πριν ακόμη αναλάβει τον ρόλο του στην οικονομία μιας χώρας. Είναι ύστερα θέμα των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών το τι ακριβώς θα πράξουν. Εν προκειμένω του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος, όπως όλα δείχνουν, το επόμενο διάστημα θα αντιμετωπίσει την κλιμάκωση αυτού του είδους των «υποδείξεων», αν όχι και ξεκάθαρων απαιτήσεων. Από πολλές μάλιστα πλευρές, όπως είδαμε παραπάνω...
Με λίγα λόγια η κρίση, η περαιτέρω κλιμάκωσή της, οι προσωπικές φιλοδοξίες, η επιθυμία επιχειρηματιών για διασφάλιση των οικονομικών και άλλων συμφερόντων τους, η αγωνία τους για την επιβίωση της σημερινής μορφής του πολιτικού συστήματος, αλλά και οι προβλέψεις για το ενδεχόμενο πέρασμα της χώρας στην «εποχή των παγετώνων», όπως αρέσκεται να λέει πολιτικός παράγων εν... αναμονή αξιοποίησης, συμπλέκονται στην επιδίωξη για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας».
Πόσο εύκολο είναι να προχωρήσει ένα τέτοιο σενάριο θα το δούμε. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η πίεση για την υλοποίησή του θα ενταθεί. Είμαστε μόνο στην αρχή...
ΠΗΓΗ