Ποιά Αριστερά;

Μια διάσπαση, χίλιες «συνιστώσες» κι άλλα τόσα χαμένα οράματα…

Ο Κουβέλης έφυγε νωρίς (ή, ενδεχομένως, και αργά). Ο Αλαβάνος έφτιαξε Μέτωπο Ανατροπής και κήρυξε ανένδοτο κατά του Μνημονίου (και, μαζί, και κατά του Τσίπρα). Ο Τσίπρας λέει τον Αλαβάνο «εκβιαστή» κι ανακαλύπτει τον ξαφνικό πολιτικό έρωτα με το «αντιστεκόμενο ΠΑΣΟΚ» στην αγκαλιά του Αλέξη Μητρόπουλου.

Και εν μέσω όλων αυτών, άπαντες αγωνιούν και αναρωτώνται εάν επίκειται, λέει, η τελική …διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτονόητο το ερώτημα εάν αφορά μόνον τις κλειστές συναντήσεις υπαρξιακής ενδοσκόπησης της 83^ης συνιστώσας.
Εάν, όμως, διεκδικεί το ελάχιστο μιας ευρύτερης απήχησης, μάλλον κάποιοι το έχουν βάλει σκοπό να διασπάσουν και τα τελευταία μόρια της κοινής λογικής μας. Και, μαζί, και τα τελευταία απομεινάρια των όποιων προσδοκιών για μια σύγχρονη, ζωντανή Αριστερά.
Κάποιοι, εν ολίγοις, πρέπει να μας πουν ποια είναι, τι θέλει και, κυρίως, εάν όντως υπάρχει η Αριστερά στους καιρούς των αδιεξόδων και της τρόικας. Να μας εξηγήσουν πώς, και γιατί, κατάντησε η Αριστερά σ’ αυτή τη χώρα να είναι υπόθεση προσωπικών λογαριασμών, «πατροκτονιών» και «παιδοκτονιών» - πώς ακριβώς έγινε το όραμα περιθώριο και ανάμεσα σε ποια ρεύματα και συνιστώσες αυτοστραγγαλίστηκε ο ριζοσπαστισμός.
Όλα τα υπόλοιπα προσφέρονται απλώς ως γλυκόπικρες αναμνήσεις. Αναμνήσεις κάποιων – πολύ ωραίων ίσως – ανθρώπων  που πήγαν κάποτε να αλλάξουν τον κόσμο αλλά στον δρόμο ξέχασαν και προσπέρασαν την κοινωνία.
Υ.Γ. Μιλώντας στο “ellispoint στον Flash” ο Αλέκος Αλαβάνος μας είπε ότι «όταν μπαίνεις σε μια μάχη πρέπει πάντα να πιστεύεις στο όνειρό σου, όσο άπιαστο κι εάν φαίνεται αυτό».
Σωστό, μόνον που κανείς ακόμη δεν μας έχει απαντήσει ποιος ακριβώς δεν πίστεψε, και ποιος – ή ποιοι – κατέστρεψαν κι εκείνο το «όνειρο» του 15% που έδιναν οι δημοσκοπήσεις στον Συνασπισμό το χειμώνα του 2007…
πηγη