Η αντίδραση της κοινωνίας

Το φρούτο της εσωκυβερνητικής αντιπολίτευσης είναι παλιό, επισημαίνει σε άρθρο του ο Γ. Σταματόπουλος στην «Ε».
Πράγματι, κάποτε έφερνε αποτελέσματα. Διαφωνούσαν τάχα βουλευτές ακόμη και υπουργοί της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ για μερικές από τις (αντιλαϊκές) αποφάσεις της κι εκτονωνόταν έτσι ο θυμός των ψηφοφόρων· ικανοποιείτο η ιδεολογική τους σκευή, η υπαρξιακή τους (!) υπόσταση. Αλλά, πλέον, έχουν αλλάξει τα πράγματα.

Οσο και να φωνάζει ο Ρέππας π.χ.

ότι «δεν πρέπει να κουνάμε το δάχτυλο στους εργαζόμενους γιατί αυτοί θα μας επιστρέψουν τα πέντε», όσο κι αν ο Καστανίδης ζητεί εκλογές για «δημοκρατική νομιμοποίηση», όσο κι αν η Βάσω Παπανδρέου φωνάζει «αέρα» με καμιά 15αριά νοματαίους, η κατάσταση παραμένει τραγική.

Ακόμη κι όταν ο πρωθυπουργός (περιπαικτικά, αστόχαστα, προκλητικά;) διαλαλεί ότι είναι αντιεξουσιαστής στην εξουσία. Ολοι μαζί μάς λένε ότι «συγγνώμη, εμείς σοσιαλιστές είμαστε, υπέρ του λαού, όμως οι συνθήκες απαιτούν να παραμερίσουμε την ουμανιστική ιδεολογία μας»· οι βιαστές ζητούν από τα θύματά τους να τους ερωτευθούν· κάπως έτσι. Πιάσε λύκο και καβάλα, δηλαδή, ή από την πόλη έρχομαι… κ.λπ.

Δεν κοιμάται σύμπασα η κοινωνία εντούτοις. Ηδη δικηγόροι και συνταγματολόγοι καταθέτουν προσφυγές για αντισυνταγματικότητα του Μνημονίου, οικονομολόγοι εκστρατεύουν πληροφορώντας μας ότι το Μνημόνιο δεν ήταν αναπόφευκτο, ότι υπήρχαν πολλές άλλες εναλλακτικές μέθοδοι για δανεισμό προς έξοδο από την κρίση· μέθοδοι ανθρώπινες, εφικτές, ουδεμία σχέση έχουσες με την εκχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Είναι ένα ερώτημα γιατί δεν τους άκουσαν και προ(σ)χώρησαν αμαχητί στην υποταγή τους στο Μνημόνιο.

Αλλά εκτός από τους δικηγόρους, τους καθηγητές και τους οικονομολόγους, αντιδρούν τα ίδια τα σπλάχνα της κοινωνίας, τα οποία «συνειδητοποίησαν» ότι ανάγκη πάσα να μετάσχει η ίδια η κοινωνία στις αποφάσεις για την τύχη της……..

…Γελάνε (αλλά πόσο απογοητευμένο είναι το γέλιο τους) με τις αστειότητες του Ρέππα, της Βάσως και λοιπών που τάχα κήδονται των λαϊκών κατακτήσεων, έχοντας όμως προηγουμένως ψηφίσει με χέρια και με πόδια το Μνημόνιο, που διαρρηγνύει κάθε κατάκτηση, κάθε αξιοπρέπεια. Πόσο θρασείς είναι; Αλλά δεν υπάρχει μετρόμετρον γι’ αυτούς τους κυρίους.

Ε

Bookmark It