Αντισυνταγματικό εκλογικό νόμο φέρνει το ΠΑΣΟΚ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥ
Οι τελευταίες πινελιές απομένουν στον εκλογικό νόμο, που αποτελεί φτηνή απομίμηση της γερμανικής τεχνοτροπίας, πριν κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή. Προηγουμένως, όμως, πρέπει να ξεπερασθούν τα εμπόδια που ορθώνει το Σύνταγμα της χώρας και οι προσωπικές επιδιώξεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Οι τελευταίοι αντιδρούν όχι μόνο στο σπάσιμο των περιφερειών τους σε μονοεδρικές -οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις θα ταυτίζονται με τους δήμους του «Καλλικράτη», κάτι που τους αφαιρεί σημαντικό μέρος του λαϊκού ερείσματος
(βλέπε ψήφους), το οποίο διαθέτουν σήμερα- αλλά και στην καθιέρωση της λίστας.


Ιδιαίτερα αυτοί που δεν ανήκουν στην «αυλή» του πρωθυπουργού και την παρέα που τον περιβάλλει θεωρούν βέβαιο πως θα κοπούν στις επόμενες εκλογές προς χάριν υποψηφίων που έχουν την προτίμηση της Ιπποκράτους και του Μεγάρου Μαξίμου.

Προβληματισμός υπάρχει και στα υψηλά κλιμάκια της κυβέρνηση για τον αριθμό των βουλευτών Επικρατείας, που ρητά το Σύνταγμα τους ορίζει στους 12, αλλά και στον προσδιορισμό των περιφερειών σε ελάσσονες και μείζονες.

Μεγάλο ζητούμενο είναι και ο βαθμός αναλογικότητας του συστήματος (με τον νόμο Σκανδαλίδη φτάνει περίπου στο 86%), καθώς και η δυνατότητα συγκρότησης κυβερνήσεων συνεργασίας.

Προκειμένου δε να αποφευχθούν φαινόμενα ακυβερνησίας, το πρώτο κόμμα θα συνεχίσει να πριμοδοτείται με 40 βουλευτές (50 προβλέπει ο νόμος Παυλόπουλου). Στο 3% διατηρείται το όριο εισόδου ενός κόμματος στη Βουλή, παρά το γεγονός ότι στη Γερμανία πρέπει ένας πολιτικός σχηματισμός να υπερβεί το 5% προκειμένου να επιτύχει την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση.

Σε κάθε περίπτωση, με τον νόμο Ραγκούση το πρώτο σε ψήφους κόμμα θα μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση αν ξεπεράσει πανελλαδικά το 40%. Το βέβαιο είναι ότι η μεταφορά του γερμανικού εκλογικού μοντέλου, ή έστω μιας εκδοχής του, έχει εξελιχθεί σε σπαζοκεφαλιά για τους «εκλογομάγειρους» του ΠΑΣΟΚ, αφού, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ένας απ’ αυτούς, «προσπαθούμε να προσομοιώσουμε το σύστημα ενός ομόσπονδου κράτους με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του στην ελληνική πραγματικότητα, κάτι ιδιαιτέρως δύσκολο». Γι' αυτό ακριβώς και το αρχικό σχέδιο που είχε από τον Οκτώβριο του 2009 στο συρτάρι του ο Γιώργος Παπανδρέου έχει υποστεί αρκετές τροποποιήσεις.

Από τα βασικά στοιχεία, που ήταν οι 150 από τους 300 να εκλέγονται σε μονοεδρικές περιφέρειες, φτάσαμε τώρα στους 180 ή 175 (υπάρχει η πρόβλεψη να εκλέγονται πέντε βουλευτές από την Ομογένεια) και στη συρρίκνωση του αριθμού των βουλευτών που θα εκλέγονται με λίστα στις 13 περιφέρειες της χώρας από 135 στους 120.

Πάντως, τον τελευταίο καιρό αναπτύσσεται στις τάξεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κυβερνώντος κόμματος έντονη γκρίνια και για τη διάσπαση των μεγάλων εκλογικών περιφερειών.

Για παράδειγμα η Α’ Αθήνας θα «σπάσει» σε 9 μονοεδρικές περιφέρειες, ενώ η Β’ Αθήνας από 42 έδρες που έχει σήμερα θα μείνει με 26-29, κάτι που σημαίνει ότι πολλοί από τους νυν βουλευτές θα πάνε σπίτια τους.

Οι μεγάλοι χαμένοι από την εφαρμογή του γερμανικού εκλογικού νόμου είναι τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης, που κινδυνεύουν να απολέσουν αρκετές από τις έδρες που διατηρούν τώρα.

Για παράδειγμα το ΚΚΕ με βάση τις επιδόσεις που σημείωσε στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση θα εξέλεγε όλους τους βουλευτές του από τις λίστες των περιφερειών και στην καλύτερη περίπτωση έναν - δύο στις μονοεδρικές. Ετσι, όμως, θα έχανε την επαφή του με τα λαϊκά στρώματα, που αποτελούν την κύρια δεξαμενή ψηφοφόρων του, ενώ θα έβγαζε έναν με δύο βουλευτές λιγότερους.

Το ίδιο θα συμβεί και με το ΛΑΟΣ και τον Συνασπισμό, που θα αποκοπούν από τις μονοεδρικές, και θα είναι αδύνατον να εκλέξουν βουλευτή στη μονοεδρική της Κυψέλης και του Παγκρατίου, λόγω της παρουσίας των δύο κομμάτων εξουσίας.

Οσο κι αν φαίνεται απίστευτο, μπορεί να εκλεγεί κάποιος βουλευτής σε μια μονοεδρική του Λεκανοπεδίου συγκεντρώνοντας πολύ λιγότερες ψήφους από όσες χρειάζεται κάποιος για να αναδειχθεί δημοτικός σύμβουλος.
πηγη