Και ο Παπανδρέου θέλει το συντονιστή του!

ΜΕ ΤΟΝ  ΑΝΤΩΝΗ ΚΟΚΟΡΙΚΟ     

ΔΕΝ έχει κανένα νόημα να ψάχνονται οι οικονομικοί υπουργοί μεταξύ τους να μάθουν τι συζήτησαν ο πρωθυπουργός με τον πρώην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Λουκά Παπαδήμο. Είναι γνωστό ότι ο Παπανδρέου ψάχνεται εδώ και δυο χρόνια να συνεργαστεί μαζί του. Κι αν είχε συνεργαστεί, ενδεχομένως να μην ήμασταν σήμερα υπό την κατοχή του ΔΝΤ και της Κομισιόν και κυρίως της Γερμανίας. Από την κυβέρνηση Παπανδρέου έλειψε ως τώρα η εμπειρία πρωτογενώς και η σοφία να επιλέγονται άνθρωποι με εμπειρία. Ώστε δευτερογενώς να καλύπτεται το κενό. Ο Λουκάς Παπαδήμος έχει εμπειρία, ασχέτως του γεγονότος ότι ιδεολογικά ήταν μάλλον μακριά από το πνεύμα του Παπανδρέου προεκλογικά και μέσα στο πνεύμα του Παπανδρέου μετεκλογικά. Η εμπειρία ήταν όμως περιζήτητη και πριν και μετά τις εκλογές. Έχει γίνει δε δραματική η έλλειψη εμπειρίας και πριν και μετά το μνημόνιο.

ΑΠΕΙΡΙΑ και καθυστερήσεις είναι τα δύο συστατικά του κοκτέιλ κυβέρνησης που έχουμε και καλείται να λύσει ο ανασχηματισμός. Και έχει δίκιο ο πρωθυπουργός που λέει ότι χρειάζεται συντονιστή στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο Γιώργος Παπανδρέου αποδίδει καλύτερα όταν έχει ένα συντονιστή πίσω του. Το έχει αποδείξει ως υπουργός Εξωτερικών με συντονιστή τον Κώστα Σημίτη. Για λόγους τυπικούς και ουσιαστικούς αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι δεν θα διορίσει ως συντονιστή στο Μαξίμου τον Κώστα Σημίτη. Έκανε μια απόπειρα να διορίσει τον Θόδωρο Πάγκαλο, αλλά μάλλον εκείνος δεν κατάλαβε το υπονοούμενο και ήταν πολύ πιο διακριτικός από το αναμενόμενο. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έχει εξελιχθεί σε πολύ ήπιο υπουργό άνευ χαρτοφυλακίου και μάλλον παίζει ρόλο συμβούλου, σε αντίθεση με μερικούς πολυπράγμονες συμβούλους και υπουργούς άνευ χαρτοφυλακίου.

ΜΟΝΟ που οι σοβαροί πολιτικοί, είτε μέσα στην κυβέρνηση και στο ΠΑΣΟΚ είτε και έξω από αυτό, είναι ασύμβατοι με το κλίμα της παιδικής χαράς που για άλλη μια φορά (η πρώτη ήταν το 2000-2004) κυριαρχεί στο πρωθυπουργικό περιβάλλον στην κυβέρνηση και στην κομματική ηγεσία. Μάλλον και ο Λουκάς Παπαδήμος είναι ασύμβατος όπως ήταν, μεταξύ άλλων, και ο Γιάννης Ραγκούσης, ο Χάρης Καστανίδης και ο Φίλιππος Πετσάλνικος, για να περιοριστούμε σε λίγους φίλους του Γιώργου Παπανδρέου.

Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ των εκστρατειών και αποστολών του πρωθυπουργού πρέπει να χειριστεί πρωτίστως τις διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. για να ξεφύγουμε από το μνημόνιο, δηλαδή να κάνει η Ε.Ε. άλλο ένα βήμα εκτός των συμφωνιών του Μάαστριχτ. Ήδη έχει κάνει εξ ανάγκης δύο μεγάλα βήματα, αλλά όχι το ουσιαστικότερο. Στην ΕΚΤ «απαγορεύεται» να δανείζει απευθείας τις κυβερνήσεις όπως το κάνει η αμερικανική ομοσπονδιακή τράπεζα. Όπως απαγορευόταν να αγοράζει ομόλογα στη δευτερογενή αγορά, αλλά ήδη αγοράζει. Όπως «απαγορευόταν» να στήσει μηχανισμό διάσωσης, αλλά το έκανε. Σε όλα αυτά τα βήματα η Γερμανία ήταν αυτή που καθυστερούσε, και η Ελλάδα ήταν αυτή που πλήρωνε το κόστος. Η Γερμανία επέβαλε τους όρους της και επωφελούνταν από τη διολίσθηση του ευρώ για να αυξήσει τις εξαγωγές της.

ΑΥΤΗ την εποχή η Γερμανία και η Ελλάδα έχουν ανάγκη εντελώς διαφορετικής νομισματικής και οικονομικής πολιτικής. Ανάμεσα στις δύο χώρες υπάρχουν άλλες 11 που καλύπτουν τις ενδιάμεσες αποχρώσεις. Κι άλλες 12 που έχουν εντελώς διαφορετικές ανάγκες και είναι εκτός ευρώ. Δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετούνται όλες με μία και μοναδική νομισματική πολιτική. Η Γερμανία προσπαθεί ήδη να οργανώσει το κλαμπ του Βερολίνου, ώστε να πειθαναγκάσει όλες τις χώρες να υποταχθούν επί ποινή απολύσεως από την Ε.Ε.

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ λοιπόν μια νέα διαπραγμάτευση κι αυτή τη φορά (όπως και την προηγούμενη) η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να πρωταγωνιστήσει. Έτσι ίσως προλάβει ως το τέλος του 2012 να εκμαιεύσει τις συλλογικές αποφάσεις που απαιτούνται. Απλώς αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να γίνουν τα λάθη του παρελθόντος. Δεν χρειάζεται να «απειλούμε» τη Γερμανία με το ΔΝΤ ούτε να ζητάμε περίστροφο στο τραπέζι ούτε να οδηγούμε τον «Τιτανικό» ούτε να «διαψεύδουμε» τις Κασσάνδρες που λένε ακόμα για στάση πληρωμών και αναδιάρθρωση του χρέους. Γιατί οι Κασσάνδρες ποτέ δεν διαψεύστηκαν. Πάντοτε επιβεβαιώνονταν. Αλλά δεν τις πίστευαν όταν πρόβλεπαν τα αναπόφευκτα.

Ο «ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ» λοιπόν του Παπανδρέου πρέπει να τον οδηγεί με μπούσουλα τον απευθείας δανεισμό της κυβέρνησης από την ΕΚΤ με 1% και με δεκαετή ή με δεκαπενταετή ομόλογα. (Υπάρχουν και οι ενδιάμεσες παραλλαγές των ευρωομολόγων της Κομισιόν ή η σιωπηρή χρησιμοποίηση ελληνικής τράπεζας ως παρένθετου προσώπου, αλλά αυτό πρέπει να μας το προτείνουν εκείνοι.) Έτσι, χωρίς αναδιάρθρωση, η κυβέρνηση μπορεί να αναδιατάξει το χρέος των 330 δισεκατομμυρίων σε βάθος δεκαπενταετίας και να μειωθούν τα σπρεντ. Κυρίως όμως μπορεί να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας η οποία βρίσκεται σε ύφεση, ενώ την ίδια στιγμή η γερμανική οικονομία απογειώνεται. Η ανεργία δεν μπορεί να μη λαμβάνεται υπ’ όψιν στην οικονομική πολιτική. Ο πληθωρισμός δεν μπορεί να είναι ο μόνος στόχος της ευρωπαϊκής πολιτικής γιατί δεν είναι και οι 27 χώρες σαν τη Γερμανία.

ΟΙ ΗΠΑ είναι μεγάλος σύμμαχος σε αυτήν τη διεκδίκηση. Αλλά δεν πρέπει να κάνουμε τα λάθη που κάναμε την πρώτη φορά. Δεν καλούμε τους Αμερικανούς σε βοήθειά μας, αλλά φέρνουμε τους Γερμανούς σε αντιπαράθεση με τους Αμερικανούς κι εμείς παριστάνουμε τα καλά παιδιά. Οι ΗΠΑ εφαρμόζουν ήδη την πολιτική που διεκδικούμε εμείς από τους Γερμανούς. Εμείς δεν έχουμε το βάρος να πείσουμε τη Γερμανία. Οι ΗΠΑ έχουν και το βάρος και το συμβατικό δικαίωμα από τις συμφωνίες του 1945, όπως αναθεωρήθηκαν το 1960 και το 1989.

πηγη