Τα δάκρυα… χαράς

Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ έχει αγγίξει το ναδίρ. Πάτος. Πιο κάτω δεν πάει. Είναι η πρώτη φορά μετά την Κατοχή που τα κύρια συναισθήματα του Ελληνα πολίτη είναι η οργή, ο φόβος, η απογοήτευση, η ήττα και η υποταγή. Ετσι αισθάνονται σήμερα οι ερωτηθέντες σε έρευνα της MRB. Σε έρευνα που έγινε όμως πριν από τον χθεσινό αγώνα της Εθνικής μας. Διότι τα παιδιά με τη γαλανόλευκη σκόρπισαν χαμόγελα χαράς χθες.
Επαιξαν καλά. Δικαιούνταν τη νίκη. Αν πρόσεχαν λίγο θα σημείωναν και άλλα γκολ.
ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΝΙΚΗ σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Τα γκολ του Σαλπιγγίδη και του Τοροσίδη θα μείνουν στην ιστορία σαν τα πρώτα της Ελλάδας στον υψηλότερο θεσμό του ποδοσφαίρου. Η βουβουζέλα τελικά θα μείνει ιστορική για πολλούς λόγους. Μακάρι η εθνική ανάταση όμως να προσδιοριζόταν με τα γκολ. Μακάρι οι αθλητικές νίκες να μας έδιναν τη δυνατότητα να ξεπεράσουμε τα οικονομικά προβλήματα και να έφερναν δάκρυα χαράς. Λειτουργούν για κάποιους πάντως σαν βάλσαμο. Ετσι το βλέπουν αρκετοί στη χώρα μας. Για να ξεχνούν ότι κάθε μέρα γίνεται ακόμη και πιο δύσκολη. Ο Ελληνας έχει μεγάλη ανηφόρα μπροστά του. Ανηφόρα και σε δρόμο δύσβατο. Το ποδόσφαιρο απλώς μας χαρίζει κάποιες στιγμές. Το έχουν ξανακάνει οι διεθνείς μας. Γι’ αυτό και θα πρέπει επιτέλους να τελειώσει η μεμψιμοιρία. Η μοιρολατρική και παθητική αντιμετώπιση των πραγμάτων, όταν δεν αποδίδουν οι παίκτες όπως θα ήθελαν όλοι εκείνοι οι εν δυνάμει προπονητές.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΟΥΜΕ όσους προέδρους και προπονητές ποδοσφαίρου. Για μια ακόμη φορά ο Γερμανός μάς έβγαλε ασπροπρόσωπους. Δικαίως από εδώ κι εμπρός θα προχωράει κοιτάζοντας στα άστρα και δεν θα δίνει σημασία στους απανταχού κακεντρεχείς… εδώ στην Ελλάδα.
ΠΗΓΗ