Απ’ το καλοκαίρι της απόλυτης ευδαιμονίας, στον Αύγουστο της μεγάλης αγωνιάς. Η σιγουριά, η αισιοδοξία και η ελπίδα που γέννησαν οι Αγώνες του 2004 σκουριάζουν μαζί με τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις.
Ναι, είναι μόλις έξι χρόνια μετά τους λαμπρούς και ένδοξους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας που συμβόλιζαν τη νέα σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας: τη σύγχρονη χώρα, την ισχυρή Ελλάδα και τους Έλληνες γεμάτους προσδοκίες για το μέλλον. Μόνο που τώρα, τίποτα δεν θυμίζει εκείνες τις μέρες που ζούσαμε στο επίκεντρο του κόσμου, τον mediaκό ομφαλό της Γης.
Η πόλη που διοργάνωσε του «ονειρεμένους Αγώνες» όχι μόνο έχει χάσει την αίγλη εκείνης της περιόδου, αλλά κυρίως τη θετική της ενέργεια. Και αυτό ήταν αναμενόμενο. Κάναμε τα πάντα για να διαλύσουμε ότι είχαμε – έστω και στιγμιαία- καταφέρει.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν είχε πετύχει ποτέ ξανά στο παρελθόν την ολοκλήρωση ενός τόσο μεγάλου και σύνθετου εγχειρήματος. Όπως απεδείχθη όμως οι μεγάλες ολυμπιακές παρεμβάσεις στην πόλη έγιναν στη λογική «όσα βλέπει η πεθερά» (συγκεκριμένα εκείνη η δημοσιογράφος των Times που έμπαινε κρυφά στις εγκαταστάσεις).
Εξαντλήσαμε την ενέργεια μας για ένα μεγάλο στόχο χωρίς να έχουμε δώσει την απαραίτητη σημασία στην επόμενη μέρα.
Αφήσαμε τα Ολυμπιακά κτήρια να απαξιωθούν στις περισσότερες περιπτώσεις, αφού ούτε είχε γίνει ο σωστός αρχικός σχεδιασμός, ούτε η κατάλληλη διαχείριση στη συνέχεια.
Είναι ενδεικτικό ότι τα περισσότερα κτίρια έχουν μεγαλύτερο κόστος συντήρησης από τα έσοδα που φέρνουν στο Δημόσιο.
Έφυγαν πάνω από 7 δισ. Ευρώ σε επενδύσεις για δύο μήνες και μετά έμειναν τα χρέη. Έτσι το «Ευχαριστούµε Αθήνα, ευχαριστούµε Ελλάδα» από τον Ζακ Ρογκ έγινε απαίτηση των αγορών «φέρτε πίσω τα δανεικά».
Το Ολυμπιακό Χωριό από πρότυπο οικιστικής ανάπτυξης εξελίχθηκε σε εφιάλτη για όσους κληρώθηκαν να ζήσουν σε αυτό.
«Το χρυσό μετάλλιο για τους πετυχημένους Αγώνες στους εθελοντές» έγινε συστηματική απαξίωση του θεσμού που χρησιμοποιήθηκε μόνο για τη διοργάνωση της Eurovision. Τα χαμόγελα των εθελοντών έσβησαν και εξελίχθηκαν σε νοσταλγία όπως λένε σήμερα
Ο Φοίβος και η Αθηνά είναι σκονισμένοι στο πίσω μέρος των παιδικών παιχνιδιών. Οι συλλογές με τις καρφίτσες και τα αναμνηστικά έχουν ξεχαστεί στα συρτάρια διότι τελικά είναι ίσως καλύτερα να μη θυμόμαστε.
Ζήσαμε το πάρτυ για μερικούς μήνες και υφιστάμεθα το hangover για χρόνια μετά.
Φυσικά και δεν φταίνε οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Φταίει μόνο που χάσαμε μια μοναδική ευκαιρία.
Το όραμα για να πετύχουμε κι εμείς το μεταολυμπιακό θαύμα της Βαρκελώνης έγινε μια πικρή διαπίστωση. Η επιτυχία των αγώνων ήταν σαν τα πυροτεχνήματα της τελετής λήξης : εντυπωσιακά αλλά κράτησαν λίγο.
Η πόλη που διοργάνωσε του «ονειρεμένους Αγώνες» όχι μόνο έχει χάσει την αίγλη εκείνης της περιόδου, αλλά κυρίως τη θετική της ενέργεια. Και αυτό ήταν αναμενόμενο. Κάναμε τα πάντα για να διαλύσουμε ότι είχαμε – έστω και στιγμιαία- καταφέρει.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν είχε πετύχει ποτέ ξανά στο παρελθόν την ολοκλήρωση ενός τόσο μεγάλου και σύνθετου εγχειρήματος. Όπως απεδείχθη όμως οι μεγάλες ολυμπιακές παρεμβάσεις στην πόλη έγιναν στη λογική «όσα βλέπει η πεθερά» (συγκεκριμένα εκείνη η δημοσιογράφος των Times που έμπαινε κρυφά στις εγκαταστάσεις).
Εξαντλήσαμε την ενέργεια μας για ένα μεγάλο στόχο χωρίς να έχουμε δώσει την απαραίτητη σημασία στην επόμενη μέρα.
Αφήσαμε τα Ολυμπιακά κτήρια να απαξιωθούν στις περισσότερες περιπτώσεις, αφού ούτε είχε γίνει ο σωστός αρχικός σχεδιασμός, ούτε η κατάλληλη διαχείριση στη συνέχεια.
Είναι ενδεικτικό ότι τα περισσότερα κτίρια έχουν μεγαλύτερο κόστος συντήρησης από τα έσοδα που φέρνουν στο Δημόσιο.
Έφυγαν πάνω από 7 δισ. Ευρώ σε επενδύσεις για δύο μήνες και μετά έμειναν τα χρέη. Έτσι το «Ευχαριστούµε Αθήνα, ευχαριστούµε Ελλάδα» από τον Ζακ Ρογκ έγινε απαίτηση των αγορών «φέρτε πίσω τα δανεικά».
Το Ολυμπιακό Χωριό από πρότυπο οικιστικής ανάπτυξης εξελίχθηκε σε εφιάλτη για όσους κληρώθηκαν να ζήσουν σε αυτό.
«Το χρυσό μετάλλιο για τους πετυχημένους Αγώνες στους εθελοντές» έγινε συστηματική απαξίωση του θεσμού που χρησιμοποιήθηκε μόνο για τη διοργάνωση της Eurovision. Τα χαμόγελα των εθελοντών έσβησαν και εξελίχθηκαν σε νοσταλγία όπως λένε σήμερα
Ο Φοίβος και η Αθηνά είναι σκονισμένοι στο πίσω μέρος των παιδικών παιχνιδιών. Οι συλλογές με τις καρφίτσες και τα αναμνηστικά έχουν ξεχαστεί στα συρτάρια διότι τελικά είναι ίσως καλύτερα να μη θυμόμαστε.
Ζήσαμε το πάρτυ για μερικούς μήνες και υφιστάμεθα το hangover για χρόνια μετά.
Φυσικά και δεν φταίνε οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Φταίει μόνο που χάσαμε μια μοναδική ευκαιρία.
Το όραμα για να πετύχουμε κι εμείς το μεταολυμπιακό θαύμα της Βαρκελώνης έγινε μια πικρή διαπίστωση. Η επιτυχία των αγώνων ήταν σαν τα πυροτεχνήματα της τελετής λήξης : εντυπωσιακά αλλά κράτησαν λίγο.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου