Η Στρατηγική του «Σιωπηλού» Αβραμόπουλου

Προχωρά και περιμένει Δεν είναι ούτε Βενιζέλος ούτε Ντόρα!Αναντικατάστατος παράγοντας στο νέο σύστημα εξουσίας της Ν.Δ., έστω και… χωρίς διευρυμένες κομματικές εξουσίεςΑν επιχειρήσει να αποδώσει κάποιος χαρακτηρισμούς στις προσωπικές στρατηγικές των τεσσάρων διεκδικητών  της διαδοχής Καραμανλή, ασφαλώς μπροστά από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο δεν θα έβαζε τη λέξη πετυχημένη. Άλλος δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος, ο νυν πρόεδρος της Ν.Δ. Α. Σαμαράς. Με δεδομένες όμως τις συνθήκες στις οποίες εξελίχθηκε η μάχη της διαδοχής δεν θα ήταν υπερβολή να της αποδοθεί ο όρος «σοφή». Γιατί ο πρώην υπουργός, με τις στρατηγικές του κινήσεις όχι μόνο βγήκε από ένα οδυνηρό πολιτικό αδιέξοδο, αλλά κατάφερε κάτι πολύ σημαντικό για το πολιτικό παρόν και το μέλλον του. Όχι απλά να είναι με το νικητή. Αλλά να είναι κι ο ίδιος νικητής. Το πολιτικό κεφάλαιο του κ. Αβραμόπουλου έκτοτε, όταν δηλαδή απέσυρε την υποψηφιότητά του και τάχθηκε υπέρ της εκλογής Σαμαρά, συγχρόνως με την ανάδειξη ενός νέου μοντέλου κόμματος για τη Ν.Δ., βαίνει διαρκώς αυξανόμενο. Σήμερα είναι ο άτυπος νο2 στη Νέα Δημοκρατία, χωρίς όμως να μετέχει στο κλειστό σύστημα Σαμαρά. Έτσι, ενώ τον στηρίζει πλήρως, αποφεύγει τις δευτερογενείς τριβές, τόσο με τους «ηρακλειδείς του στέμματος», που πάντα είναι πολύ επικίνδυνοι και συχνά ύπουλοι, όσο και με τους απέξω. Ντόρες κλπ. Οργανώνει και το συνέδριο του κόμματος, χωρίς να φθείρεται από την καθημερινότητα που κατατρώει και πισωγυρίζει τη Ρηγίλλης. Διατηρεί την αυτονομία και ανεξαρτησία του πολιτικού του λόγου και ουδείς διανοείται π.χ. να τον αγγίξει, όταν λέει, ότι έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, η προσφυγή (και) στο ΔΝΤ ήταν μονόδρομος. Δεν εμπλέκεται άμεσα τουλάχιστον στην ανθρωποσφαγή που συντελείται με όχημα τα σκάνδαλα και που έχει οδηγήσει σε ατέρμονες συγκρούσεις όλων εναντίον όλων. Περισσότερο είναι σιωπηλός και μιλάει μόνο όταν έχει κάτι σοβαρό να πει και δεν αναλώνεται στις κοκορομαχίες των τηλεπαραθύρων. Κάποιος κακόπιστος θα μπορούσε να καταλογίσει καιροσκοπισμό στον Δ. Αβραμόπουλο. Δεν είναι έτσι. Ούτε «πριονίζει» τον Σαμαρά ούτε «τον αφήνει να σαπίσει». Όμως, όσο είναι φανερό ότι δεν συγκυβερνούν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, άλλο τόσο είναι δεδομένο ότι και οι ευθύνες τους για το πολιτικό αποτέλεσμα δεν θα είναι ποτέ οι ίδιες. Το ότι λειτουργεί και ως αποταμιευτής προσωπικού πολιτικού κεφαλαίου δεν είναι επιζήμιο για την παράταξη, μάλλον, όπως το χειρίζεται, μοιάζει προσθετικό. Επιπλέον, το ότι ο πρώην υπουργός είναι αναντικατάστατος παράγοντας στο νέο σύστημα εξουσίας της Ν.Δ., έστω και… χωρίς διευρυμένες κομματικές εξουσίες, πριν από όλους το γνωρίζει ο ίδιος ο πρόεδρος της Ν.Δ. Όπως επίσης, γνωρίζει ότι μοιάζουν σίγουρα σε ένα πράγμα. Ούτε ο ίδιος ούτε όμως και ο Αβραμόπουλος δεν είναι ούτε Βενιζέλος ούτε Ντόρα. Με την έννοια ότι είναι από αυτούς που διδάχτηκαν από τα λάθη τους και τουλάχιστον ξέρουν πλέον να αποφεύγουν τις κακοτοπιές. Και ποιος θα μπορούσε να είναι τότε ο στρατηγικός στόχος του κ. Αβραμόπουλου; Να είναι ο εγγυητής της ενότητας της Ν.Δ.; Να γίνει ένας πρωτοκλασάτος υπουργός του κ. Σαμαρά ή ακόμα και αντιπρόεδρος; Να είναι ο πιθανότερος διάδοχος του νυν προέδρου αν αυτός γνωρίσει αλλεπάλληλες εκλογικές αποτυχίες; Να αφήσει να αλληλοεξουδετερωθούν και οι μικροδελφίνοι της νεότερης γενιάς; Τι άλλο ακόμα άραγε; Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να έχει επακριβώς στο μυαλό του για το μέλλον. Όμως σίγουρα, από τα παραπάνω ερωτήματα, επιβεβαιώνεται πως μια «σοφή» στρατηγική επιλογή στον κατάλληλο χρόνο, δίνει πολυάριθμες εναλλακτικές προοπτικές σε έναν πολιτικό, που αντελήφθη απλώς πιο ρεαλιστικά την έννοια του πολιτικού χρόνου. πηγη