Αυτά που μέχρι και πριν από έξι μήνες θα ήταν αδιανόητα και πέραν κάθε φαντασίας για τα δεδομένα της δικής μας χώρας αντιμετωπίζονται σήμερα από την κυβέρνηση ως σκληρά και αναγκαία μεν, αλλά απολύτως φυσιολογικά στην παρούσα κρίσιμη οικονομική συγκυρία, μέτρα. Και αν αυτά συνέβαιναν τα προηγούμενα χρόνια, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα ξεσήκωναν… επανάσταση, ενώ σήμερα οι αντιδράσεις εξαντλούνται σε κάποιες 24ωρες απεργίες και μερικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, τουλάχιστον έως τώρα.
Αναμφίβολα, η ελληνική οικονομία έχει φθάσει ένα βήμα πριν από το «δυστυχώς, επτωχεύσαμεν» και τη στάση πληρωμών. Για την κατάσταση αυτή ευθύνονται, ασφαλώς, όλες οι κυβερνήσεις από το 1981 μέχρι σήμερα -άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο- με τις πολιτικές σπατάλης και αύξησης του δημόσιου χρέους που ακολούθησαν. Ομως, θα μπορούσαμε να μην έχουμε φθάσει μέχρι εδώ και να είχε αποτραπεί η παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ, εάν δεν είχαν προηγηθεί οι συνεχείς παλινωδίες και οι λανθασμένοι χειρισμοί της σημερινής κυβέρνησης.
Εφόσον είχαν γίνει σώφρονες χειρισμοί και είχαν ληφθεί από την αρχή τα σωστά μέτρα για τον περιορισμό των δημόσιων δαπανών και την αύξηση των εσόδων, δεν θα συζητούσαμε τώρα ούτε την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού και των αντίστοιχων συντάξεων ούτε την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την ουσιαστική απελευθέρωση των απολύσεων και τη μείωση του εφάπαξ και των αποζημιώσεων. Είναι σαφές, όμως, ότι πλέον δεν υπάρχουν «κόκκινες γραμμές» και οποιοδήποτε ακραίο σενάριο μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
ΠΗΓΗ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου