Ολοφάνερη η διατεταγμένη αποστολή του ΠΑΣΟΚ

Θα τα καταφέρει κι αυτή τη φορά η Ελλάδα να ξεπεράσει το σκόπελο ή μήπως ο σκόπελος είναι τώρα ο …στόχος;

Και ένας αρχάριος ακόμα που ασχολείται στον χώρο των χρηματιστηριακών θα είχε καταφέρει να βγάλει την Ελλάδα από το αδιέξοδο, ενεργοποιώντας αντίστροφα τον μηχανισμό του «παιχνιδιού», φέρνοντας έτσι τα πάνω κάτω. Επαναφέρω στο προσκήνιο ένα παλαιότερο άρθρο, στο οποίο δύνονται μερικά απλά μαθήματα διαχείρισης, για να δούμε πόσο απλά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα.
Όλο και ποιο καθαρά βγαίνει πλέον στην επιφάνεια, πως όχι ότι δεν μπορεί αλλά ότι ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ η κυβέρνηση να αντιστρέψει το «κλίμα». Η διατεταγμένη υπηρεσία που εκτελεί είναι ολοφάνερη: Η παράδοση της χώρας στα πλοκάμια του ΔΝΤ* και η αποδυνάμωση του Ευρώ....
«Επειδή πολύ μεγάλη κουβέντα έχει ανοίξει γύρω από το θέμα του εκβιασμού που δέχεται η Ελληνική κυβέρνηση από τους ξένους οίκους και επενδυτές, όπως και για την κερδοσκοπία που λαμβάνει χώρα σε καθημερινή βάση στα κρατικά ομόλογα, πρέπει κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Πως ναι μεν το οικονομικό επιτελείο βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και σαφώς δέχεται εκβιασμό για να δώσει ανάλογη απόδοση και στους επόμενους, όμως παράλληλα μπορεί να εκβιάσει και η ίδια η Ελλάδα τους εν δυνάμει πελάτες της.
Διότι όταν δίνεις επιτόκιο 6,2% στην πενταετία, αυτός που αγοράζει το ομόλογο κλειδώνει απόδοση που φτάνει το 30% στα πέντε χρόνια και τέτοια κελεπούρια δεν βρίσκεις εύκολα στις μέρες μας.
Το γιατί τώρα μια χώρα αναγκάζεται να πληρώνει τόσο εξωφρενικό καπέλο, είναι άλλη υπόθεση, ενώ όπως τονίζουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ καλά τον τρόπο λειτουργίας της δευτερογενούς αγοράς των ομολόγων, πολύ απλά ο χώρος είναι “ξέφραγο αμπέλι”.
Με άλλα λόγια οι θεματοφυλακές -οι μεγάλοι επενδυτικοί οίκοι δηλαδή- έχουν την δυνατότητα να κάνουν ότι θέλουν και το πρώτο πράγμα που θέλουν βέβαια είναι μεγάλα spreads
Η Ελλάδα μπορεί να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα. Πόσο καλά γνωρίζει όμως το οικονομικό επιτελείο τους όρους του «παιχνιδιού»;

Ποιος θα «πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα»;
Επειδή πολύ μεγάλη κουβέντα έχει ανοίξει γύρω από το θέμα του εκβιασμού που δέχεται η Ελληνική κυβέρνηση από τους ξένους οίκους και επενδυτές, όπως και για την κερδοσκοπία που λαμβάνει χώρα σε καθημερινή βάση στα κρατικά ομόλογα, πρέπει κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Πως ναι μεν το οικονομικό επιτελείο βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και σαφώς δέχεται εκβιασμό για να δώσει ανάλογη απόδοση και στους επόμενους, όμως παράλληλα μπορεί να εκβιάσει και η ίδια η Ελλάδα τους εν δυνάμει πελάτες της.
Διότι κυρίες και κύριοι όταν δίνεις επιτόκιο 6,2% στην πενταετία, αυτός που αγοράζει το ομόλογο κλειδώνει απόδοση που φτάνει το 30% στα πέντε χρόνια και τέτοια κελεπούρια δεν βρίσκεις εύκολα στις μέρες μας.
Το γιατί τώρα μια χώρα αναγκάζεται να πληρώνει τόσο εξωφρενικό καπέλο, είναι άλλη υπόθεση, ενώ όπως τονίζουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ καλά τον τρόπο λειτουργίας της δευτερογενούς αγοράς των ομολόγων, πολύ απλά ο χώρος είναι “ξέφραγο αμπέλι”.
Με άλλα λόγια οι θεματοφυλακές -οι μεγάλοι επενδυτικοί οίκοι δηλαδή- έχουν την δυνατότητα να κάνουν ότι θέλουν και το πρώτο πράγμα που θέλουν βέβαια είναι μεγάλα spreads (βλέπε εδώ!!!).
Αυτά είναι όμως τα αποτελέσματα της MiFid, της περίφημης κοινοτικής οδηγίας που επιτρέπει στα ξένα “σπίτια” και στους market makers – που επί της ουσίας είναι το ίδιο και το αυτό, να σπεκουλάρουν τα πάντα και να μην δίνουν λογαριασμό σε κανένα.
Και στο σημείο αυτό αρχίζει να ξετυλίγεται το παρασκήνιο με τους διαχειριστές και τα hedge funds τύπου Paulson, που και έχουν τις διασυνδέσεις με τους οίκους και είναι και πολύ καλοί πελάτες τους, με ό,τι αυτό σημαίνει, δεδομένου ότι υπάρχει και ο παλαιός κανόνας των αγορών που λέει πως “ο πελάτης έχει πάντα δίκιο”.
Ειδικότερα λοιπόν, αν και θεωρητικά δεν επιτρέπεται να σορτάρει κανείς ένα ομόλογο μιας συγκεκριμένης σειράς (έκδοση) και να καλύψει την θέση του με ένα ομοειδές άλλης όμως σειράς (μεταγενέστερης ή προγενέστερης), εντούτοις εκείνοι που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, υποστηρίζουν πως κάτι τέτοιο συμβαίνει.
Με την προϋπόθεση πάντα πως θα τα έχεις καλά με τον θεματοφύλακα, ο οποίος έχει την ευχέρεια να καλύψει το σορτάρισμα και να μην αφήσει ίχνη αξιοποιώντας τον κεντρικό κωδικό (omnibus account) και τις over the counter πράξεις, όπου λίγοι μπορούν να βλέπουν τι συμβαίνει και τα στεγανά είναι ισχυρά.
Σημειώστε πως η εκκαθάριση στην δευτερογενή αγορά των ομολόγων γίνεται συνήθως στο τριήμερο ή αλλιώς στο “Τ +3″ ενώ στην Αμερική ισχύει το “Τ +1″ και συνεπώς short selling μπορεί να γίνει μόνο μέσα σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα. Και τέτοιο ρίσκο λίγοι αναλαμβάνουν υπό τις παρούσες συνθήκες.
Βέβαια μπορεί κάποιος να πουλήσει μια θέση που κατέχει στα Ελληνικά ομόλογα και να την αντικαταστήσει με άλλα, νέας σειράς και καλύτερης απόδοσης, αυτό όμως δεν είναι shorting αλλά “γύρισμα” και εν πάση περιπτώσει στην συναλλαγή υπάρχουν πραγματικοί αγοραστές που είναι πρόθυμοι να απορροφήσουν την προσφορά.
Αν όμως τα έχεις κάνει “πλακάκια” με τους θεματοφυλακές τότε μιλάμε για το περιβόητο “naked short selling” που σημαίνει πως πουλάς ομόλογα που δεν τα έχεις καν δανειστεί και αποτελεί την πιο σκληρή μορφή κερδοσκοπίας.
ΠΗΓΗ: