Δει δη ανθρώπων…

Η κυβερνητική πολιτική στην οικονομία έχει ένα χαρακτηριστικό που δεν έχει επισημανθεί επαρκώς. Με πίεση από την τρόικα λαμβάνει κάποιες δύσκολες αποφάσεις. Αυτές, όμως, που μέχρι στιγμής έχουν προχωρήσει είναι αυτές που απαιτούν απλώς νομοθετική πρωτοβουλία: Περικοπές μισθών, αυξήσεις του ΦΠΑ, ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό κ.λπ. Αντίθετα, προχωρούν ελάχιστα ή καθόλου πολιτικές που απαιτούν σχεδιασμό, συλλογική προσπάθεια και συντονισμό. Το ΕΣΠΑ είναι κολλημένο. Το ΤΕΜΠΜΕ βούλιαξε. Οι πρωτοβουλίες για ΣΔΙΤ καρκινοβατούν.
Οι συμβάσεις παραχώρησης στη σφαίρα της θεωρίας. Οι αποκρατικοποιήσεις έχουν γίνει ασκήσεις επί χάρτου. Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας λεκτικό σχήμα. Όλα αυτά, όμως, είναι που κρατούν ζωντανή την αγορά και δημιουργούν ανάπτυξη. Γι’ αυτό και υπάρχει έντονη ανησυχία όλων των παραγωγικών φορέων.

Η δημοσιονομική εξυγίανση είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη για την υπέρβαση της κρίσης. Αφήστε, που ούτε αυτή θα επιτευχθεί αν πέσουμε σε βαθύ τέλμα ύφεσης και δεν υπάρχουν επαρκή έσοδα για τον προϋπολογισμό. Η ανάπτυξη δεν διατάσσεται. Απαιτεί πολλές φορές συγκρούσεις και ανάληψη πολιτικού κόστους. Απαιτεί, όμως, εξίσου σοβαρό σχεδιασμό και ανθρώπους με διοικητικές ικανότητες που σε σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορέσουν να δώσουν χειροπιαστά αποτελέσματα. Εκεί η τρόικα δεν έχει καμιά συνταγή. Η αξιοποίηση των καλύτερων στελεχών με γνώση και αποτελεσματικότητα είναι μονόδρομος. Και αυτό δεν φαίνεται να γίνεται.
πηγη