Τα ιερά τοτέμ Της Μαριάνας Πυργιώτη

Στη χώρα τής εντελώς φαιδράς και χρεοκοπημένης πορτοκαλέας, όπου οι πολιτικοί ασκούν αστικές αγωγές για δημοσιεύματα ή τηλεοπτικά ρεπορτάζ που τους θίγουν, θεωρείται ύβρις η εξέταση ενός πρώην πρωθυπουργού!

(Φωτογραφία αρχείου από επίσκεψη του Κώστα Σημίτη στον ΟΤΕ τον Φεβρουάριο του 1999. Με τον Τάσο Μαντέλη)Χθες ένα μέλος της εξεταστικής επιτροπής για τη Ζίμενς, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Λεωνίδας Γρηγοράκος, είπε ότι πρέπει να κληθεί και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.



Υπάρχει έστω και ένας έλληνας πολίτης, πολιτικός ή δημοσιογράφος που δεν θα ήθελε απαντήσεις σε ερωτήματα όπως “Ο κ, Τσουκάτος, ο ‘στρατηγός’ σας, είπε ότι έδωσε τα χρήματα στο κόμμα. Εσείς τι λέτε και τι ξέρετε; Γιατί τον απομακρύνατε; Πώς έφυγε από την κυβέρνηση ο κ. Μαντέλης, που επίσης ήταν στενός συνεργάτης σας; Είχατε ακούσει ή σας είχαν πληροφορήσει για εμπλοκή του με χορηγίες; Πώς γίνεται δύο έμπιστοί σας πολιτικοί να ενέχονται σε τέτοιες υποθέσεις; Τι απαντάτε στους ισχυρισμούς των Γερμανών για μίζες στα δύο μεγάλα κόμματα;” κτλ.

Ωστόσο στη χώρα τής εντελώς φαιδράς και χρεοκοπημένης πορτοκαλέας, όπου οι πολιτικοί ασκούν αστικές αγωγές για δημοσιεύματα ή τηλεοπτικά ρεπορτάζ που τους θίγουν, διεκδικώντας ως αποζημίωση εκατοντάδες χιλιάδες έως εκατομμύρια ευρώ για την τιμή και την υπόληψή τους (μπράβο, κ Βενιζέλε, για τον νόμο σας, που στην πράξη αποδείχθηκε το πιο αποτελεσματικό χαλινάρι στην ελευθερία του Τύπου), θεωρείται ύβρις η εξέταση ενός πρώην πρωθυπουργού!

Τι είπε ο Γιώργος Πεταλωτής; “Είναι θέμα της εξεταστικής επιτροπής να καλεί όσους πιστεύει ότι μπορούν να φέρουν φως σε κάποια υπόθεση. Από εκεί και πέρα, το να συγκεκριμενοποιούμε και να στοχεύουμε σε πρόσωπα για λόγους εντυπωσιασμού -δεν λέω ότι κάτι τέτοιο έκανε ο βουλευτής, το λέω γενικώς- μπορεί μερικές φορές να καλύπτει και τη διερεύνηση της αλήθειας”. Το εκπληκτικότερο επιχείρημα που έχει αναπτύξει ποτέ κυβερνητικός εκπρόσωπος, μηδέ του αλήστου μνήμης Αντώναρου εξαιρουμένου! Μπορεί να καλύψει τη διερεύνηση της αλήθειας η εξέταση του πρώην πρωθυπουργού, επί των ημερών του οποίου στενοί συνεργάτες του έπαιρναν “χορηγίες” για το κόμμα ή για δική τους χρήση από τη Ζίμενς!

Και χαρακτηρίζεται στοχοποίηση προσώπων(!) η περαιτέρω διερεύνηση μιας τέτοιας υπόθεσης, η οποία δεν αποκαλύφθηκε επειδή έσπασε το απόστημα και λειτούργησαν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί στην Ελλάδα, αλλά επειδή λειτούργησαν το κράτος και η δικαιοσύνη σε ΗΠΑ και Γερμανία. Αυτό δεν μπορεί να το προσπερνά ο πολιτικός κόσμος της χώρας έτσι αβασάνιστα ούτε να υποτιμά τη νοημοσύνη όλων μας. Αν επιθυμούν να συντηρήσουν ιερά τοτέμ, ας το επιχειρήσουν, αναλαμβάνοντας όμως και το κόστος, που θα είναι υψηλότατο.

Οι πρώην πρωθυπουργοί δεν είναι ούτε εθνικοί ήρωες ούτε καίσαρες ούτε ημίθεοι. Είναι πολιτικοί που κυβέρνησαν τη χώρα κατ’ εντολήν των πολιτών και όχι ελέω Θεού. Το δέος που ενέπνευσαν ή δεν ενέπνευσαν στους βουλευτές και πρώην υπουργούς τους είναι παγερά αδιάφορο, ειδικά όταν διερευνώνται υποθέσεις διαφθοράς πολλών εκατομμυρίων από εταιρείες-προμηθευτές του δημοσίου ή υποθέσεις σκανδάλων που ζημίωσαν το δημόσιο πολλά εκατομμύρια.

Η αφ’ υψηλού αντιμετώπιση, με τους πρώην πρωθυπουργούς να μην καταδέχονται να κατέβουν στο επίπεδο των απλών πολιτικών ή των πολιτών, να ερωτηθούν δηλαδή αρμοδίως και να απαντήσουν αρμοδίως, προδίδει βαθιά αντιδημοκρατική αντίληψη, ελιτίστικη νοοτροπία που παραπέμπει περισσότερο σε μονάρχες παρά σε πρωθυπουργούς. Η χθεσινή ανακοίνωση-απάντηση του κ. Σημίτη είναι δυστυχώς χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της εντελώς στρεβλής πολιτικής αντίληψης για το ύψος και την απόσταση που πρέπει να τηρεί ένας πρώην ηγέτης κράτους.

Δεν γνωρίζω αν πράγματι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει “έναν πρώην πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις φυλακή, τον στέλνεις σπίτι του” για το ειδικό δικαστήριο στα ’90s, αλλά γνωρίζω ότι δεν εννοούσε “οι πρώην πρωθυπουργοί είναι στο απυρόβλητο λόγω... μεγαλείου”. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να εξαγγέλλει μια κυβέρνηση ανένδοτο κατά της διαφθοράς και της παρανομίας, της φοροδιαφυγής και του μαύρου χρήματος για επαγγελματίες και δημόσιους λειτουργούς, αλλά να εμφανίζεται διστακτική έως αρνητική όταν σκοντάφτει σε πολιτικά πρόσωπα.

Ακόμη όμως και αν η κυβέρνηση διστάζει, αυτό που πρέπει να κάνει εδώ και τώρα η αντιπολίτευση, καθώς και όσοι βουλευτές, ανεξαρτήτως κόμματος, αισθάνονται αθώοι του αίματος, είναι να αγνοήσουν αυτήν τη γελοία απόδοση σεβασμού, που στην πραγματικότητα είναι προσχηματική. Δεν φτάνει που κουβαλάνε τη ρετσινιά για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, θα κουβαλήσουν και τη ρετσινιά της μη εξέτασης... σεβάσμιων προσώπων; Την ώρα που ο κόσμος έφτασε να φωνάζει έξω από τη Βουλή “Κλέφτες, κλέφτες”, την ώρα που φτάσαμε να ξεθεμελιώνουμε βασικά κεκτημένα του κοινωνικού κράτους, του κράτους-αρωγού σε γέρους, χήρες και ορφανά;

Υπάρχει οιοσδήποτε πολίτης ή πολιτικός υπεράνω ενός συνταξιούχου που του έκοψαν από την πενιχρή του σύνταξη τα... παραπανίσια ευρώ λόγω χρεοκοπίας; Ας αφήσουν, λοιπόν, όλοι τις ψευτοευαισθησίες και ας κοιτάξουν κατάματα τον καθρέφτη. Θα τους δείξει πολύ καθαρά το είδωλό τους, είτε καθαρό και αποφασιστικό είτε συνένοχο και φοβισμένο.
πηγη