Να πει στους Αρχηγούς τι;

Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου επιμένει, επί 7 μήνες τώρα, να βάνει το κάρο μπροστά από το άλογο. Και επιμένει εξοργιστικά και στα μικρά και στα μεγάλα θέματα, – ακόμη και σ’ εκείνα που έχουν καίρια σημασία για τις εξελίξεις.

Και επιμένει να τοποθετεί το κάρο μπροστά από το άλογο, όχι μόνο γιατί αυτό εξυπηρετεί τους επικοινωνιακούς στόχους της, αλλά και διότι:

1. Φέρνει τα κόμματα, τα Συνδικάτα και τον Λαό προ τετελεσμένων γεγονότων.


2. Καθιστά τετελεσμένες τις κύριες πολιτικές επιλογές της, και, άρα, δεν βιάζεται να λάβει και αντισταθμιστικά μέτρα, προς ανακούφιση του Λαού. Και,


3. Παρουσιάζει και καλλιεργεί ένα ισχυρό ευρωατλαντικό προφίλ προς τους φίλους και «εταίρους» του, – ένθεν κακείθεν του βορείου Ατλαντικού.

Πρώτα έριξε το σύνθημα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» και μετά διενήργησε την περιώνυμη καταγραφή! Πρώτα έσπειρε διεθνώς τον πανικό (με «μειωμένες εθνικές κυριαρχίες», με «τιτανικούς», με «πτωχεύσεις» κ.λπ.) και μετά βγήκε να ζητήσει στις αγορές δανεικά! Πρώτα άφησε τα σπρεντ να πάρουν τα ύψη και μετά «απείλησε» με προσφυγή στο ΔΝΤ! Πρώτα πήρε τα μέτρα (περιοριστικά, φορολογικά κ.λπ.) και μετά συναντήθηκε με τους πολιτικούς Αρχηγούς!

Το ίδιο επαναλαμβάνει και τώρα: Πρώτα συμφώνησε με την Τρόικα για την επιβολή περιοριστικού καθεστώτος στη χώρα, πρώτα υπέγραψε τη σχετική σύμβαση με τους εκπροσώπους των τριών κέντρων της οικονομικής «Νέας Τάξης», πρώτα έδεσε πισθάγκωνα και χειροπόδαρα τη χώρα και ύστερα θυμήθηκε ότι η Ελλάδα έχει και άλλα κόμματα, – με των οποίων τους Αρχηγούς ζήτησε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας συνάντηση!

Αλλά, συνάντηση προς τι; Να συζητήσουν τι, αφού όλα έχουν τελειώσει; Να τους ανακοινώσει τι, αφού όλα τα έμαθαν από εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια; Να τους ζητήσει τι; Να πείσουν οι πολιτικοί Αρχηγοί τους οπαδούς των κομμάτων τους ότι οφείλουν να αισθάνονται ευτυχείς που η ζωή τους πάει εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά 90 χρόνια πίσω;

Δεν είμαστε ποτέ αντίθετοι με τις συζητήσεις και επαφές των πολιτικών αρχηγών, – έστω και αν το Συμβούλιό τους αποτελεί άτυπο όργανο, χωρίς δύναμη επιρροής στο πρωθυπουργοκεντρικό πολιτικό μας σύστημα.

Αντίθετη είναι η κυβέρνηση. Η οποία, δυστυχώς, γι' αυτήν, καθιστά άχρηστο, αν όχι και γελοίο, ένα ήδη προβληματικό πολιτικό όργανο, το οποίο, αν δεν έμπαινε πίσω από το κάρο, ενδεχομένως να ήταν χρήσιμο για τον τόπο.

Με δεδομένα, όμως, τα μέτρα τα οποία ξένοι αξίωσαν και η κυβέρνηση υιοθέτησε, – ίσως να είναι καλύτερα που ο πρωθυπουργός υπέβαλε το αίτημα για σύγκληση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών, αφού πρώτα υπέγραψε τη σύμβαση.

Διότι, έτσι η κυβέρνηση και το κόμμα που τη στηρίζει αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου την ευθύνη του «περιοριστικού» καθεστώτος που επιβάλλεται στη χώρα. Αλλωστε στα τριάντα χρόνια της λεηλασίας (1981-2010), οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ είχαν τη μερίδα του λέοντος – δηλαδή, τα 20 στα 30 χρόνια.

Και είναι δίκαιο να φορτωθούν και τις συνέπειες!
ΠΗΓΗ