Μπρος στα δύσκολα που έρχονται…

* Η αοριστία και η αναποφασιστικότητα (μετά τις αντιφατικές δηλώσεις και τις πολύμηνες καθυστερήσεις της κυβέρνησης) κοστίζουν. Εχουν συγκεκριμένες αρνητικές συνέπειες. Νέα απόδειξη η εκτόξευση των spreads του διεθνούς μας δανεισμού προς το 8% (όπως το είχαμε επισημάνει). Κύρια αιτία η αβεβαιότητα, και όχι μόνο, των αποφάσεων της κυβέρνησης.


* Αβεβαιότητα όταν οι πάντες θεωρούν όχι απλώς μονόδρομο την εποπτεία της τρόικας (Ευρωπαϊκή Ενωση, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), αλλά και υποκριτικά τα μισόλογα, τα «δήθεν» της κυβέρνησης Παπανδρέου.....
 Οι πάντες θεωρούν ότι ο μονόδρομος έχει αποφασισθεί από καιρό τώρα. Δυνατότητα άντλησης πόρων, έστω μερικών, δεν υπήρχε από το εσωτερικό της χώρας, ενώ το ΔΝΤ χρησιμοποιήθηκε ως «φόβητρο απλώς» απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τους «κερδοσκόπους» δανειστές μας, Τράπεζες της διεθνούς αγοράς.

* Τελικά καλό θα ήταν να μην είχε κάνει η κυβέρνηση, για τη δική της αξιοπιστία, τις δηλώσεις για «όχι νέα μέτρα». Αποδεικνύεται ότι μας τα ζητά όχι μόνο το ΔΝΤ αλλά και η Ευρωπαϊκή Ενωση για να δώσει οικονομική στήριξη και τελική σημασία δεν έχει εάν αποφασισθούν το 2010 και αυτά να επιβληθούν το 2011 και το 2012.
Μάλλον θα έρθουν νωρίτερα, αν λάβει κανείς σοβαρά υπόψη (και πρέπει να λάβει) τις ιερεμιάδες του συνετού υπουργού Εργασίας Ανδρέα Λοβέρδου.

* Αναμφίβολα τα δύσκολα έρχονται και στον ιδιωτικό τομέα. Δύσκολα για όλους. Για τους επιχειρηματίες τριπλά. Υπάρχει η αυξημένη φορολογία και η πεσμένη αγορά. Υπάρχει το πρόβλημα των εξαγωγών και του διεθνούς ανταγωνισμού. Υπάρχουν τα ζητήματα κόστους και αναγκαστικής μείωσης των τιμών. Για τους εργαζόμενους το φάσμα της ανεργίας συνδυάζεται με τις περικοπές μισθών και επιδομάτων αλλά και την πίεση για εργασία από τους δεκάδες χιλιάδες απολυμένους από το Δημόσιο συμβασιούχους και stage αλλά και τους δεκάδες χιλιάδες ανέργους, νέους και νέες.
Λιγότερα κέρδη για τους επιχειρηματίες και λιγότερα δικαιώματα και ευκαιρίες για τους εργαζόμενους.

* Αραγε είναι μόνο μια τριετία ο σκοτεινός μας ορίζοντας; Και ναι και όχι. Τρία χρόνια είναι ο προβλεπτός χρόνος να μειώσουμε τα ελλείμματα και το τεράστιο εθνικό χρέος.
Η ανάκαμψη της οικονομίας, η ισορροπία της, η εξυγίανση και η σταθεροποίηση θα χρειαστούν πολύ περισσότερα. Δέκα χρόνια υποστηρίζουν ορισμένοι. Μια πρώτη απάντηση δίνουν οι νέες ρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό, από τις μειωμένες συντάξεις και τα 40 χρόνια δουλειάς έως την πλήρη εξίσωση ανδρών και γυναικών, με επιδείνωση σε βάρος των δευτέρων.

ΠΗΓΗ